Nga Zybe Kumanaku

Të shkruaj për veten? Të shkruaj se kush jam unë? Të shkruaj si frymoj pavarësisht gjithçkaje? Të flas të vërtetën. Të them të bërtiturën e heshtur. Atë të bërtitur që vetëm qielli, era, dielli, shiu dhe gjethet e vjeshtës shohin dhe degjojnë. Atë të bërtitur që veshi i njeriut nuk e dëgjon, e syri i tij nuk e shikon. E bërtitura që shikohet?! Po shikohet. Nuk është një e bërtitur e zakonshme është më shumë se aq. Ka formë, frymon, ecën, e bërtitura e heshtur është njeri dhe ajo e bërtitur jam unë. E si nuk mundet të më shikojë njeri mua?! Me sheh sigurisht, po në të njëjtën kohë dhe jo. Nëse do më shihnin, një dorë do më ishte zgjatur deri tani për të më ngritur nga ajo humnerë e errët, e pafundme, e padalshme. Askush s’më shikon askush, s’më ve re. Dreqi e marrtë s’mundem t’ju urrej për faktin që jeni të shurdhër, e të verbër të gjithë. Ndihem si një shpirt i vjetër, në fakt si një shpirt i pavdekshëm. Mos vallë kjo është arsyeja se përse jam kaq e lodhur? Ah mos është kjo arsyeja se përse muret që kaloj më thonë: “Ti nuk je për këto rrugë njerzërore. Largohu ta kemi thënë dhe më parë. Përse erdhe përsëri?” Përse erdha përsëri? Ma keni thënë dhe më parë?! Kam kaluar vërtet në këtë tokë njëherë unë? Ndaj…oh Çdo gjë po bënë sens tani, ndaj ndihem sikur kam qenë këtu më parë. Çdo sekond që kalon, një vegim më përshkon e më le të kuptoj që kam qenë këtu dikur. Këto rrugica, kjo këmbëz njeriu i paska shkelur njëherë? Po farë dua unë vallë përsëri këtu? Mos vallë ndaj jam një e bërtitur e heshtur? Sa shumë pyetje pa përgjigje, sa shumë dhimbje pa shërim. Jam e çmendur. Kush do të donte të kthehej në tokë përsëri? Një e vertetë po më mllaqit në vesh, më thotë: “Më gjej e dashur. Dije se drita e së vërtetës është për qeniet si ti, si drita e diellit për tokën dhe jetën. Më gjej, nuk jam larg. Por dije se sa herë që ti bën një hap para, unë bëj një hap pas… Kam kohë që mendoj të ndaloj së frymuari. Nuk më pengon dashuria për veten dhe për të tjerët. Nuk dua asnjë kaq shumë jo. Më pengon fakti se nëse ndaloj së frymuari, të nesërmen do kthehem përsëri në jetë, në tokë. Si një njeri tjetër, sepse më duhet të gjej arsyen se përse jam përseri këtu. Atë që mungon. Nuk e di nga e di kjo është më e çuditshmja thjeshtë e di dhe një zë i brendshëm kështu me thotë. Mbrëmë pashë një ëndërr. Mund të duket e çuditshme, por nuk mendoj se ishte e atillë. Ishte e vërtetë. Një zë më foli në mesnatë. Një zë që vinte nga të gjitha anët. Nuk kishte një drejtim të caktuar. U ngrita dhe i thashë:

-Çfarë do nga unë?

-Më gjej – më tha.

-Të të gjej?

-Po më gjej. Aty do të kesh çdo përgjigje për çdo pyetje.

-Po nëse nuk të gjej?- e pyeta e hutuar.

-Do fillosh përsëri nga e para derisa të më gjesh. Ky është fati yt e dashur. Ndonëse faji ishte i joti. – dhe u zhduk.

– I imi?! Ejj ku je? Faj i imi?! – pyeta e habitur, por tepër vonë.

U zgjova më pas. Ku kam gabuar vallë? Jam thjesht një vajzë 17 vjeç, plot dhimbje e trauma. Ato janë bërë humnera ime. Gjykohem, paragjykohem, përbuzem nga të gjithë. Çdo njeri më ka vënë një litar në fyt, e karriges sime veç një këmbëz i ka mbetur. Çdo njeri ndjen ndjenja. Unë ndjej çdo gjë përveç dashurisë. Askush nuk më do, njerëzit janë egoista. Jam e copëtuar përbrenda. Në fakt nëse vërtet nuk jam prej këtej nuk jam njeri. Thjeshtë kam ngecur së bashku me këtë vajzën e vetmuar. Vitet na kanë bërë si një të vetme. Atëherë MOJ vajzë dua të të them se nuk je vetëm, më ke mua. Je vajza më e fortë dhe më e zgjuar, që kam njohur. Mesa duket o mike kjo botë s’qenka dhe për ty. I di historitë e tua të errëta, duke nisur që nga abuzimet seksuale. E di sa shumë me zë jam bërë. Unë jetoj me ty. Jeta jote është e vështirë. Ndihesh si një zog pa krah, pa miq, pa familje dhe e harruar nga ata që ti do. Ti je e destinuar të jesh këtu. Ti je ndryshimi i kësaj shoqërie. Por mos harro, arrij synimin tënd. Të jesh e lumtur. Unë do të gjej përgjigjet e të gjitha pyetjeve që më mundojnë. Do t’i gjej dhe të tuat të premtoj. -Po vërtet kemi ngecur për vite me radhë, së fundmi e kam kuptuar. Po vuajmë madje vuajmë dhe dhimbjen e njëra-tjetrës. Dua të të pyes për diçka bashkëudhëtare. Ku është ndryshimi midis asaj që ndjejmë kur jemi në ëndërr me atë që ndjejmë kur jemi zgjuar? – Mos po thua se çdo qenie mund të realizojë çdo gjë që ëndërron? Po prit njëherë pse s’më the që kur e ke kuptuar? Pra ëndrra e mbrëmshme qenka e vërtetë? -Nuk ta thashë për të njëjtën arsye si ti. Po është e vërtetë. Ti e di që nuk mundem të fle natën. Një dritë e madhe u shfaq në mes të dhomës. Një dritë po fliste me ty. Oh të pashë ty për të parën herë. Pashë trupin tënd diçka mungonte aty në bark. Një rrumbullake nga trupi jot ishte hequr mungonte. -Çfarë jeton aty? Mund të ma thuash? -Shpirti!!! Shpirti më mungoka pra. E bërtitura e heshtur…tani çdo gjë po merr kuptim e bërtitura e heshtur në fakt është shpirti. Shpirti im ka humbur diku në këtë tokë. I gjithë ky lëngim, qenka një mall për të kthyer shpirtin në banesën e vërtetë. Tek unë. Do ta gjej, atëherë çdo pyetje e imja do të ketë përgjigje. Do kuptoj se nga vij, kush jam unë, si e humba, cili ishte gabimi im. Tashmë nuk jam në rrugë pa krye, e di çfarë po kërkoj. Ndaj le të jem “Udhëtarja e humbur” derisa të gjej atë ç’ka është e imja.